Blog van mantelzorger Marjolein: gevallen

Marjolein (34) schrijft over haar vader. Hij heeft alzheimer en woont in een verpleeghuis. Hij is gevallen en moet revalideren. Dat gaat moeizaam. Gaat het ooit nog goed komen?

Om de week plaatsen we een blog van een mantelzorger. Het zijn inspirerende, krachtige, ontroerende en herkenbare verhalen van drie mensen die voor een dierbare zorgen, net als jij.

Gevallen

Mijn vader is gevallen. Voor de tigste keer. Dan weer uit bed, dan weer bij het zitten gaan. Nu is hij tegen een deurpost terechtgekomen. Denken we. De verpleging vond hem daar in de avond op de grond, half liggend, half zittend. Uitdrukkingsloos staarde hij voor zich uit. Hij maakte geen geluid. Zijn rechterbeen lag er raar bij. Ze lieten hem liggen met een kussentje onder zijn hoofd en belden de ambulance en zijn vriendin. Zij woont het dichtstbij.

Mee met de ambulance

Het zat eraan te komen. Al dat vallen, dat moest een keer verkeerd gaan. Komt het door de medicijnen dat hij zijn coördinatie soms verliest of is het de alzheimer die hem continu van zijn stuk brengt?

Zijn vriendin was er als eerste. Hij begon te glimlachen toen hij haar zag. Niet lang daarna snelden de ambulancebroeders naar binnen met een brancard. De voorste knielde bij mijn vader. Hij had kort blond stekeltjes haar. Mijn vader keek naar hem, nam zijn hoofd in zijn handen en begon het te aaien. Bedankt dat je mij wil helpen, leek hij te willen zeggen. De ambulancebroeder was zichtbaar aangedaan.

Zijn vriendin gaf uitleg van zijn situatie. Ze tilden hem op en namen hem mee. In het ziekenhuis werden er foto’s gemaakt: een gebroken heup. De volgende ochtend zou hij geopereerd worden.

Mijn vader keek naar hem, nam zijn hoofd in zijn handen en begon het te aaien. Bedankt dat je mij wil helpen, leek hij te willen zeggen.

Bewegingssensor naast zijn bed

Wij waren meteen in rep en roer. Hoe ging dat, mijn vader met alzheimer in het ziekenhuis? Wisten ze wel dat hij niet zelfstandig kon eten? Wat als hij zomaar uit bed zou willen stappen? Hij helemaal alleen op die kamer?

Maar de verpleegkundigen wisten heel goed hoe ze met hem om moesten gaan. Ze zetten een bewegingssensor naast zijn bed en als hij maar een spier vertrok, stonden ze ernaast. Ze hielpen hem met eten. Ze brachten hem naar de operatiekamer en terug. Elke keer als ze zijn kamer opliepen, begon hij te lachen en te vertellen, op zijn manier. Hij lachte veel. Hij leek heel erg op zijn gemak. Ook sliep hij veel. Hij was moe, heel erg moe. Al zijn energie gebruikte zijn lijf voor het herstel van die wond. Uit bed klimmen was wel het laatste wat hij wilde.

Hij huilde ook, we huilden samen, alsof hij ineens door had wat er allemaal met hem gebeurde en om de jaren die waren verstreken, maar die aan hem voorbij waren gegaan zonder dat hij het door had gehad.

Hoe nu verder?

Een gebroken heup. Ik heb de herstelfase bij een ander familielid meegemaakt. Die man stond elke ochtend aan de rand van het zwembad. Mijn vader kan niet meer zwemmen. Hoe kan hij herstellen? Hoe zal dat gaan met fysiotherapie? Je kan mijn vader niet vertellen wat hij moet doen, want dat begrijpt hij net zo min als tandenpoetsen.

En kan hij wel terug naar zijn appartement? De organisatie van het verpleeghuis kampt met een structurele onderbezetting. Als ze al niet eens tijd hebben om hem regelmatig naar de wc te brengen, hoe moet dat dan met zijn herstel? Wie verzorgt zijn wond? Wie geeft hem de extra aandacht die hij nu nodig heeft?

Wordt vervolgd.