Terug naar impact partner

Informatie

Impact opname verpleeghuis op (samenwonende) partner

De opname van je naaste in een verpleeghuis betekent vaak een definitieve scheiding. Dat is ingrijpend en pijnlijk. Aan de ene kant heb je verdriet om het afscheid, aan de andere kant voel je wellicht opluchting dat je de zware zorgtaak hebt kunnen overdragen. Praten met de mensen om je heen kan je helpen een nieuw evenwicht te vinden.

Gemengde gevoelens

De opname van je naaste kan veel verschillende emoties bij je oproepen. Verdriet, opluchting, maar ook twijfel. Je vraagt je misschien af of je wel juist hebt gehandeld. En of ze in het verpleeghuis wel goed genoeg voor je naaste zullen zorgen. Misschien twijfel je of opname nu al echt nodig is. ‘Kan ik het misschien toch nog langer volhouden?’ Of wil je liever meeverhuizen naar het verpleeghuis. Je kunt je ook schuldig voelen en denken: ‘Had ik maar beter mijn best gedaan, dan was opname niet nodig geweest.’ Of: ‘Ik heb haar nog wel beloofd dat het nooit zo ver zou komen.’ Al die gevoelens voor de opname zijn begrijpelijk en normaal. 

Iedereen die een partner met dementie heeft achtergelaten in een verpleeghuis krijgt schuldgevoelens. Tenminste, ik wel. Ik heb gezorgd dat zij naar dat verpleeghuis moest.

Bob (79)

Een gevoel van leegte

Als je naaste is verhuisd, kan je een gevoel van leegte en eenzaamheid krijgen. Tot de verhuizing zorgde je dagelijks voor je naaste en was je steeds alert op wat er gebeurde; nu hoeft dat niet meer. Die leegte kan je emotioneel uitputten. Je omgeving voelt dat soms onvoldoende aan, of begrijpt het niet: het moet toch juist veel lucht geven wanneer je eindelijk weer tijd hebt voor jezelf? 

Toen ze nog thuis woonde, verlangde ik vaak naar om weer eens een hele dag met mijn modeltreinen bezig te zijn. Nu ik mijn handen vrij heb, heb ik er ineens helemaal geen zin meer in.

Harm (81)

Je slaapt slecht omdat je ligt te piekeren over je beslissing, of omdat je verdriet ‘s nachts nog zwaarder lijkt te wegen. Daar komt de afhandeling van praktische en financiële zaken rondom de verhuizing bovenop. Probeer met familie of vrienden over je gevoelens te praten en vraag om hulp. Je verdriet en de zorgen verdwijnen daar niet mee, maar erover praten biedt wel verlichting. 

Veranderende rol 

Zolang je partner nog thuis woont, heb je regelmatig contact met hulpverleners als de casemanager, de wijkverpleegkundige, thuiszorgmedewerkers en medewerkers van de dagbehandeling. Bij hen kun je vaak je eigen verhaal een beetje kwijt: je zorgen, je vragen, je ervaringen. Die begeleiding valt na opname van je naaste weg. Je kunt dan nog sterker het gevoel krijgen in een gat te vallen. Het is daarom goed eens te kijken naar de rol die je wilt blijven spelen in de verzorging van je naaste. 

Bespreek met het verpleeghuis wat er kan en mag. Op die manier kunnen beide partijen wensen en verwachtingen over hun toekomstige rol en hun zorgtaken na de opname in kaart brengen. De een vindt het prettig om dagelijks langs te komen en bijvoorbeeld te helpen bij de maaltijden. Een ander hecht veel waarde aan een gezellig samenzijn, zonder verdere verplichtingen. Spreek de verwachtingen over en weer uit en maak hierover goede afspraken.

Het kost even tijd om weer je draai te vinden. Je was eerst vooral verzorger, nu ligt die taak voor een groot deel elders. Jij en je naaste woonden samen en waren veel in elkaars nabijheid; nu ga je bij je partner op bezoek. Geef jezelf de tijd;  je raakt uiteindelijk gewend aan je nieuwe rol. 

Bij alles wat ik aanpas aan het huis, voel ik me schuldig tegenover mijn vrouw. Je gaat je huis inrichten op alleen zijn, terwijl je nog steeds getrouwd bent.

Peter (79)

Leren van lotgenoten

Je kunt veel steun hebben aan mensen in een vergelijkbare situatie. Sommige verpleeghuizen koppelen mantelzorgers die al langer in het verpleeghuis bekend zijn aan de mantelzorger(s) van een nieuwe bewoner. Dit ‘buddy-systeem’ kan de overgang naar deze nieuwe levensfase helpen vergemakkelijken. 

Ook buiten dit systeem om zoeken mantelzorgers elkaar vaak op als ze op bezoek zijn bij hun naaste in het verpleeghuis. Van gesprekken met lotgenoten kun je veel leren en ze verminderen het gevoel dat je er alleen voor staat. 

Naarmate mijn zus slechter werd, zocht ik meer aansluiting bij Gerda. Zij bezocht haar man al jaren en die was net een fase verder. Zij kon me voorbereiden op wat me nog te wachten stond.

Lies (67)

Professionele hulp

Blijven de gevoelens van schuld, onrust of verdriet aanhouden, dan kun je overwegen een gesprek aan te vragen bij een maatschappelijk werker of psycholoog. Die kan vaststellen of er misschien sprake is van verwerkingsproblematiek waarvoor speciale hulp nodig is.

Nieuw begin

Helemaal wennen doet het natuurlijk nooit. De zorgen om je naaste zullen ook na opname blijven bestaan. Maar na verloop van tijd ontstaat er een nieuw evenwicht en komt er ruimte voor nieuwe bezigheden. Met én zonder je partner.

Het is nooit zoals thuis, maar je partner wordt goed verzorgd in zo’n verpleeghuis. Ik voel die zorgen nog wel, maar probeer dat los te laten en ga nu genieten van kleine dingetjes. Ik  geniet nu weer van mijn man.

Joke (77)

4 reacties
Tonen: Nieuwste reacties
Gerelateerde artikelen: