Ik word blij van schrijven al is de inhoud wel eens verdrietig

De moeder van Hugo Borst is overleden. 'We hadden een mooie band, mijn moeder en ik', schrijft Hugo in het verhaal hieronder. Daarover schrijven gaf de ziekte van zijn moeder zin, want 'op die manier leeft ze nog voort'.

‘Ik kan niet ontkennen dat erover schrijven de ziekte van mijn moeder zin geeft. Het is pittig, een zieke dierbare. Ik schrijf daarover en kan dat delen met een groot publiek. Dat kan ik en in dat opzicht voel ik me gelukkig. Ik heb het geluk dat ik er honderd duizenden mensen mee kan bereiken. Dat is voor mij een fijn gevoel, troostrijk. En ik leer er de ziekte beter door begrijpen. Inmiddels heb ik er best veel verstand van. Samen met mijn moeder heb ik al haar zussen voorbij zien komen. Ze hadden allemaal alzheimer en daar heb ik veel met mijn moeder over gesproken. Dat maakt het schrijven voor mij ook legitiem.’

‘We hadden een mooie band, mijn moeder en ik. Nog altijd, zou ik willen zeggen. Ze wist dat ik dit zou gaan doen en vond het prima “als je het maar genadig doet”, zei ze. Ik voel dat ik haar zegen heb. Daarnaast vind ik het ook fijn om over haar te schrijven want op die manier leeft ze nog voort. Ik beschrijf niet alleen haar ziekte, ik kan ook de rest van haar leven voor het voetlicht brengen. Je bent als mantelzorger geneigd te denken: daar zit mijn zieke moeder. Maar je moet niet vergeten dat dit maar een deel van haar leven is. Ik probeer altijd achter de zieke mens de gezonde mens te zien, die een waardig leven heeft geleid. Dus schrijf ik over wat ze was en betekent. Je kunt iemand uitdiepen, dat kun je ook toevoegen als je schrijft. Wat was het nou voor iemand? Wat was het beroep? Was het een leuke moeder? Dat referentiekader heb ik nodig om de ziekte in perspectief te kunnen brengen.’

‘Bij het AD, in het kader van de column Ma, hebben we een keer een schrijfwedstrijd uitgezet. We kregen wel 1000 aanmeldingen, dat vonden wij echt onwaarschijnlijk. En daar zaten echt goeie stukken bij. Dus het kan voor anderen ook heel troostrijk zijn om te schrijven. Ik denk dat het goed is om wat je ziet op zo’n manier te verwerken. Al schrijvende creëer je iets. Je kan dingen ontdekken, iets aan de weet komen. Het kan makkelijk zijn dat er extra herinneringen tevoorschijn komen die anders niet naar boven waren gekomen. Al schrijvende zet je dingen op een rijtje. Je brengt ze in perspectief. Wat je schrijft, kun je ook voor jezelf houden, dan maak je een dagboek. Handig om dingen bij te houden en te delen met je familie. Dan zie je het verval van de ziekte, die kun je bijna aflezen.’

‘Ik word blij van schrijven. Ik schrijf altijd dichtbij. Ik schrijf over wat ik voel, wat ik in mijn blikveld heb. Daar past deze ziekte enorm bij, zeker als het over je moeder gaat. Het is fijn om stukjes te schrijven al is de inhoud wel eens super verdrietig. Daarom probeer ik ze ook wel licht te houden. Ik kan niet ontkennen dat er genoeg te lachen valt, en nog best wel wat te genieten valt. Daar zeg ik bij: ik zou liever hebben dat mijn moeder er niet meer was. Ondanks dat gegeven kan ik nog wel genieten door heel dicht bij mijn moeder te zijn. Neus tegen neus. Voorhoofd tegen voorhoofd. Arm om d’r heen. We maken er het beste van.’

Foto: Margi Geerlinks

Hugo (55)

Name