Ik kan alleen vrijen als ik nog wat voor hem voel

‘Op m’n 53^e kwam ik thuis te zitten met een zieke man. We moesten aan een andere manier van leven wennen. Jeetje, ik voelde me 80; werd moedeloos omdat hij zo aan mij hing, nog steeds. Ik deed al vrijwilligerswerk en ben dat gaandeweg meer gaan doen naast de zorg voor mijn man. Daar haal ik veel voldoening uit.’

‘We hebben 26 jaar een relatie en zijn 25 jaar getrouwd. Marco was een collega van de man waarmee mijn relatie net verbroken was. Zodoende kende ik hem al wel. Als vrienden zijn we samen op vakantie gegaan, daar is de liefde ontstaan. Hij was een echte gentleman. Introvert, maar zachtaardig en een uitstekende gastheer. Ik ben niet zo op uiterlijk. Knap zegt me niet zoveel, maar Marco zag er altijd keurig verzorgd uit. Ik denk dat ik gevallen ben op zijn charme en de aandacht die hij voor me had. Eindelijk iemand die er voor mij is, dacht ik.’

‘Communiceren was nooit zijn sterkste kant - hij heeft misschien wel iets autistisch - maar gaandeweg heb ik hem heel goed leren ‘lezen’. Ik heb een soort sensor waarmee ik aanvoel hoe hij in elkaar zit. Als het goed met hem gaat of niet goed met hem gaat, ik weet dat meteen. Ik wist ook dat er meer aan de hand moest zijn dan de reuma en het glaucoom (chronische oogaandoening). Toch heeft het nog twee jaar geduurd voordat de diagnose vasculaire dementie werd gesteld. Stille tia’s (ongemerkt herseninfarct) hebben zijn hersenen beschadigd. Zijn fixatie op alles wat auto is, is alleen maar erger geworden. Hij toont weinig interesse in wat ik doe.’

‘Hij raakte zijn baan kwijt omdat de oorzaak van zijn gedrag nog niet bekend was. Ik werd er in mijn laatste baan uitgewerkt en ontslagen. Dus zaten we beiden thuis. Ik was 53 en Marco 60. Door zijn slechte communicatie in combinatie met de dementie is de wereld voor hem steeds kleiner en bedreigender geworden. Hij is het liefst met mij. Ik moet overal met hem naartoe en regel alles voor hem. Vroeger stond hij voor anderen klaar, nu is hij nog geslotener en geeft het stuur volledig over aan mij. Die afhankelijkheid terwijl hij lichamelijk nog prima voor zichzelf kan zorgen. Wanhopig word ik ervan. Marco wil alleen door mij geholpen worden.’

‘Ik weet niet wat hij nog voor mij voelt. Soms zegt hij nog wel “Ik hou van je”. Al tien jaar is er geen intimiteit meer tussen ons. Die keuze komt vanuit mij. De dementie vergroot zijn behoefte aan seks. Ik zeg dan dat ik moe ben en dat het vrijen pijn doet dus dat ik het niet wil. Hij is nog niet impotent en ook in dat opzicht volledig op mij gericht. Omdat hij dan toch opgewonden is, help ik hem wel. Ik trek hem af en voel me gebruikt. Toch doe ik dat liever dan de daad zelf, want ik kan alleen met hem vrijen als ik wat voor hem voel als partner. Hij heeft ook niet om deze ziekte gevraagd dus ik zorg voor hem, maar de genegenheid die ik voor hem voel, is meer als voor een broer.’

‘Marco wordt zeer binnenkort opgenomen op een halfopen afdeling. Ik kan dan tot rust komen en dingen doen die ik leuk vind. Ooit hoop ik nog eens een leuk maatje te vinden.’

Foto: Madelon en Marco, privéfoto

Madelon (63)

Name